norveç edebiyatına dair gözlediğim bir önyargı var. ekonomik durumu, sosyal devleti vs ile şanslı bir ülkenin yurttaşlarının edebiyatı son derece sıkıcı olmalıdır gibi.
oysa okuduğum hemen her norveçli yazar bunun tersini göstermeye devam ediyor. kabaca şu an sallayacağım dört evreye dair bence bize aşina gelmesi gereken toplumsal travmaları var ve haliyle nitelikli edebiyat beliriyor.
bir: norveçin uluslaşmadan önce isveç ve danimarka sömürgesi olarak geçirdiği yüzyıllar.
iki: ilk ulusal kimliğe ulaşmaları, dinin toplum üzerinde artan etkisi, sosyalist dalganın vurmasıyla sancı geçiren, ayrışan toplum.
üç: dünya savaşı ve alman işgali. rus savaşı ve fin işgali.
dört: savaş sonrası travmadan çıkan ülkenin köylü toplumundan sanayi hamleleriyle ani bir sıçrama gerçekleştirmesi. norveç’te “büyük sınıf yolculuğu” die nitelenen bu dönemin 20.yy 2. yarısında refah toplumuna etkileri, görünen idealin ardında ödenen bedel.
jacobsen de bunlara odaklanan bir yazar. üslubu, karakterleri, atmosferi muazzam. bazı yerlerde, ada tarifi analojilerinde vs metnin eksiksiz ilerleyişini yırtan, gereksiz duygusal mesajları vermese eksiksiz olabilirmiş.
Leave a Reply